Vandaag is het Internationale Vrouwendag, een dag die in het teken staat van strijdbaarheid en het gevoel van solidariteit voor iedereen die zich als een vrouw identificeert, overal ter wereld. Daarom zijn vandaag alle vrouwelijke redactieleden van JonginAlmere aan het woord.
Lilianne (blogger) aan het woord
Feminisme, het is een steeds groter wordende beweging. Persoonlijk vind ik het een mooie beweging, een nodige beweging. Te lang is er te veel ongelijkheid geweest en niet alleen tussen mannen en vrouwen. Ook mensen van een andere cultuur, achtergrond of geaardheid. Het is het vechten voor gelijke rechten van de feministische beweging waar ik voor de volle 100 procent achter sta. Ik ben niet de enige als ik bijvoorbeeld zeg dat ik vind dat mannen en vrouwen gelijke lonen en dezelfde kansen horen te krijgen.
Maar, net als alles, vind ik een keerzijde zitten aan het feminisme. Wat ik persoonlijk merk is dat de mannen een beetje als ‘de slechteriken’ worden neergezet. Alsof zij het altijd en met alles ‘beter, of makkelijker hebben’. Of mannen het altijd beter of makkelijker hebben, weet ik niet. Ik denk niet dat ik dat ooit helemaal volledig zal weten, omdat ik natuurlijk zelf de ervaring als man niet heb. Wat ik wel denk is dat zowel mannen als vrouwen hun eigen obstakels hebben in het leven en dat dat een beetje naar de achtergrond raakt in de feministische beweging.
Begrijp me niet verkeerd: ik vind het goed en nodig dat er aandacht wordt geschonken aan vrouwen en gelijkheid tussen man en vrouw. In mijn oogpunt hoort iedereen gelijke rechten en kansen te hebben. En daarom denk ik juist dat we geen ruzie moeten maken. Dan staan we loodrecht tegenover elkaar, maar is het niet juist zo dat we naast elkaar willen staan? Zouden we ons daarom niet veel beter kunnen bundelen? Elkaars sterktes accepteren en respecteren, en deze inzetten?
Persoonlijk denk ik dat we misschien in de hitte van de strijd vergeten waar de beweging echt om draait en dat is het creëren van gelijkheid. Misschien wordt het tijd dat we de strijdbijl begraven en elkaar erkennen, elkaar accepteren en elkaar behandelen als mens. Want dat zijn we tenslotte allemaal. Dus zijn we daarmee niet allemaal gelijk?
Julia (social media) aan het woord
Afgelopen zondag liepen mijn vriend en ik door het centrum van Almere. Op dat moment was er een vrouwenmars aan de gang in de stad. Mijn vriend grapte: ‘maar waar protesteren ze nou voor. Ze hebben het stemrecht toch al’. Hij meende er gelukkig niks van, maar probeerde sarcastisch de ‘oude witte man’ na te doen. Er zijn alleen nog genoeg mensen in Nederland die zo echt denken. ‘Hier is toch alles goed geregeld voor de vrouwen, en in andere landen is alles veel erger’, en ga zo maar door. Dat Nederland een welvarend land is, betekent niet dat er niks meer is om de straat voor op te gaan.
Ik heb zelf ook nog veel te leren als het gaat om vrouwenrechten en ben mij nog steeds aan het verdiepen in veel verschillende onderwerpen. Ik ben bijvoorbeeld op dit moment een ongelooflijk interessant boek aan het lezen van journalist, Liesbeth Staats. Ik had een tijdje geleden haar documentaire: ‘waarom werken vrouwen niet’ gezien en dat opende echt mijn open. Afgelopen jaar heeft ze haar boek: ‘Waarom vrouwen minder werken dan mannen : (en dat ook jouw probleem is) , uitgebracht en die heb ik zo snel als het maar kon gekocht. Het boek kaart onder andere aan dat Nederland behoort tot de welvarendste landen ter wereld, maar dat voornamelijk de mannen daar van profiteren.
Op de werkvloer, en ook daarbuiten, zijn mannen de norm. Ondanks de betere prestaties van vrouwen op de schoolbanken en dat vrouwen daar zich sneller ontwikkelen dan mannen, wordt die voorsprong ingehaald op de carrièreadder. En daarnaast worden vrouwen voor hetzelfde werk minder betaald dan mannen. Hoezo is dat?
Het boek heeft mij erg geïnspireerd en ik raad de documentaire en het boek aan iedereen aan. Dit onderwerp is één van de vele waar vrouwen niet vanzelfsprekend gelijk staan aan mannen. Een reden genoeg al om de straat voor op te gaan, maar helaas is dit nog lang niet alles en is er nog een lange weg te gaan.
Rebecca (blogger) aan het woord
Op Facebook zag ik een tijdje terug een video over een discussie tussen een man en een vrouw over feminisme. “Vrouwen klagen maar dat ze het zo zwaar hebben en er geen gelijkheid is tussen man en vrouw.” De man wist op een hele overtuigende manier te laten zien dat ook mannen op hun beurt benadeeld worden ten opzichte van vrouwen. Dat zette mij aan het denken. Ik vind dat deze man ergens wel een punt had. Mannen hebben het op een bepaalde manier ook zwaar en dat moeten we ook niet vergeten. Toch vind ik dat het feminisme wel een belangrijke beweging is. Wij vrouwen zijn ook een volwaardig lid van de maatschappij en zo mogen we ook behandeld worden, vind ik. Ergens denk ik dat er daarvoor eerst het extreme nodig is voordat iets samen kan komen: misschien lijkt het feminisme voor sommige mensen nu extreem, maar soms is zoiets nodig denk ik, om iets in beweging te zetten.
Ik vind het goed dat het feminisme er is, maar soms denk ik dat we ook iets doorslaan. Persoonlijk vind ik dat de echte boodschap achter het feminisme soms vergeten wordt: het accepteren van iedereen en iedereen als gelijke behandelen. Maar soms lijkt het een soort “welles-nietes-strijd” te zijn.
Wat ik ook veel zie gebeuren is dat vrouwen zich proberen te evenaren aan de man, maar vanuit mannelijke kwaliteiten. Ze proberen de man na te doen, in de hoop zo succes te boeken, omdat ze anders niet serieus genomen worden door de man. Maar dat vind ik zo zonde. Het betekent simpelweg dat ze altijd 1-0 achter staan, omdat ze de man in hun natuurlijke voorsprong proberen te verslaan. Dat zal (bijna) niet lukken. Waarom durven wij niet onze krachten te erkennen en te omarmen? Als wij, mannen en vrouwen, vanuit onze kracht durven te leven, dan ben ik van mening dat dat de mooiste combinatie kan opleveren. Net als Yin en Yang, de een heeft de ander nodig om in balans te blijven.
Dat brengt mij op de vraag: waarom kunnen we elkaar niet accepteren? Geen strijd tussen man en vrouw: “Jij krijgt meer betaald” en: “Ik moet in het leger en jij niet”. Nee, respecteer iedereens eigen kwaliteiten. Iedereen wil gezien en gehoord worden, ongeacht geslacht, ras, of geloof. Iedereen wil gelijk behandeld worden.
Kunnen we elkaar gelijk behandelen? Kunnen we elkaar accepteren? Kun jij jezelf accepteren? Daar begint het mee denk ik, jezelf accepteren en je sterktes en zwaktes. En dan: de anderen om je heen accepteren en hun waarden inzien. Ongeacht leeftijd, geslacht of ras.