Stel je eens je klasgenoten voor – ik weet het, het is misschien na een jaar ze (bijna) niet te hebben gezien lastig, maar probeer het eens. Wie van hen denk je dat er heteroseksueel is? Allemaal? Zou er ook iemand homoseksueel kunnen zijn? Of lesbisch? Biseksueel? Queer? Transgender? Of ben je vanzelf ervan uitgegaan dat iedereen heteroseksueel is?
LHBTI+, dat is in de tijd waarin we leven – de 21ste eeuw – toch helemaal normaal? Twee mannen mogen met elkaar trouwen en kinderen adopteren, hetzelfde geldt voor twee vrouwen: dat is alles wat heteroseksuele stellen ook mogen toch? Ja, dat is in zekere zin zo, maar stel je je dit eens voor: twee zoenende jongens of twee zoenende meiden op straat. Veel mensen vinden dat toch een gek beeld. Homo zijn is oké, maar als het maar achter gesloten deuren is.
Het vage geaccepteerde concept LHBTI+
Ik weet niet of je het zelf ook merkt, maar persoonlijk merk ik dat veel mensen nog steeds ervan uitgaan dat iedereen heteroseksueel is. Je ontmoet iemand en vroeg of laat popt de vraag op (als je een meisje bent): “Heb je een vriend?” Heb je een vriendin en wil je dit niet laten weten, dan kan je zonder je geweten te schaden rustig “Nee” antwoorden. Maar toch, hoort er niet nog iets achteraan te komen? Zoiets als: “Of een vriendin?”
Voor de jongens geldt het andersom natuurlijk net zo. Het is alsof LHBTI’ers een geaccepteerd idee zijn, maar niet in het echt bestaan, niet in de buurt van mensen in ieder geval. Alsof LHBTI+ alleen van een afstand worden geaccepteerd: als een vaag, ver concept
Natuurlijk heb je ook mensen die wel vragen: “Heb je een vriend? Of misschien een vriendin?” Maar die vraag heb ik nog maar weinig gehoord…
Aanpassen als LHBTI+’er
Wanneer je het lastig vindt, zoals ik, om openbaar te maken dat je een andere geaardheid hebt dan heteroseksueel, kan je het gevoel hebben dat je je in bochten moet wringen om het maar niet over relaties te hebben. Ik deed dat vroeger ook: ik praatte niet met andere meiden mee over jongens, gewoon om niet te laten blijken dat ik verliefd was op een meisje.
Maar laatst ook nog: ik was toen op het terras – eindelijk zijn ze weer open! – met twee vriendinnen uit mijn klas en we hadden het op een gegeven moment over een avond waarop ik heel braaf thee dronk met een jongen. Ik weet nog dat één van mijn vriendinnen zei toen ik dat vertelde: “Je had gewoon een date!” Ze lachten beiden stralend. Ik weet dat de reactie leuk bedoeld was, maar het was geen date… en bij de reactie voelde ik me alles behalve gemakkelijk. Toch plakte ik een zo overtuigend mogelijke glimlach op mijn gezicht en probeerde met stralende “verliefde” oogjes alsof ik helemaal tot over mijn oren verliefd op hem was, naar haar te kijken. Ik geloof dat mijn optreden best overtuigend was, want iedere keer als ik zijn naam nu noem beginnen allebei mijn vriendinnen te giechelen.
Op dat moment op het terras had ik het gevoel alsof ik me anders voor moest doen om maar niet te laten blijken dat ik eigenlijk niet hetero ben. Dat kan soms heel frustrerend zijn. Ik ben altijd – vaak onbewust – bezig met de gedachte: kom ik niet te gay over? Daarvoor ik heb ik soms mijn persoonlijke adviseur nodig om dat te bepalen: mijn zus, die vertelt me of iets gay overkomt, wat vaak voor haar niet het geval is, maar iets waar ik in mijn hoofd bang van ben dat dat wel zo is. Gelukkig heb ik zo een geweldige zus en doet ze dat voor me – dank je Becca.
Als LHBTI+ moet je “dapper” zijn
Een paar jaar geleden zag ik twee jonge vrouwen elkaar kussen op het treinstation Utrecht Centraal. Ik weet nog dat ik met een mengeling van trots en bewondering naar ze keek en dacht: wauw, die durven! En: ik wil dat ook durven….
Van de week zat ik in de trein en moest ik hier weer aan denken. Ik vroeg me toen iets af: is het niet gek dat twee vrouwen – of twee mannen – dapper genoeg moeten zijn om elkaar in het openbaar te kussen? Een man en vrouw mogen dat toch ook gewoon doen in het openbaar?
Ik moet bekennen dat als ik dit schrijf, dit op papier zet, ik me totaal niet op mijn gemak voel. Ik moet dapper zijn om verder te schrijven. En nog dapperder om op de knop “Publiceren” te klikken. Ik vraag me ook oprecht af waarom dat ik dit doe, maar ergens weet ik dat wel: mezelf voor eeuwig verstoppen wil ik niet, ook al voelt het wel als de veiligste optie. Maar ik wil mezelf niet voor altijd in bochten moeten wringen om maar aan iemands beeld te voldoen dat ik hetero ben, want dat ben ik niet. En wie weet kan jij je in dit blog herkennen en realiseer jij je als je dit leest dat je niet alleen bent. Want dat ben je niet, er zijn anderen zoals jij en ik en daar mogen we trots op zijn. Als ik je dat kan meegeven, dan heb ik mijn doel bereikt.
Gelijkgestemde mensen vinden
Gelijkgestemde mensen vinden die jouw situatie begrijpen kan lastig zijn. LHBTI+ is een steeds geaccepteerder beeld, maar als het erop aankomt, het echt wordt, dan is de acceptatie nog veel te weinig bij de meeste mensen. Dat kan ervoor zorgen dat je jezelf eerder afwijst, jezelf misschien gek of vies vindt, terwijl dit helemaal niet zo is. Wil je graag met anderen in contact komen die je begrijpen wat je meemaakt? In Almere zijn er mooie initiatieven voor LHBTI+’ers, ook voor jongeren. Er is bijvoorbeeld de groep Diversity: de plek voor LHBTI+ en open minded jongeren in Almere! Iedere woensdag is er een inloopavond van 17.00 tot 19.30 uur. Neem voor meer informatie een kijkje op de pagina Diversity.
Wat is jouw kijk, jouw ervaring als het op LHBTI+ aankomt? Zie jij een steeds meer geaccepteerder beeld? Of vind jij dat er nog meer aandacht voor mag komen? Laat het hieronder weten!
JonginAlmere