Gescheiden ouders en nu?

Je achterste zakt diep weg in een onbekende bank. Het staat in een net zo onbekende woonruimte, waarvan de muren smetteloos wit zijn, het ruikt er zelfs nog naar verf. Groot is het niet, misschien iets groter dan twee paardenboxen bij elkaar. En daar zit je moeder, naast je op de bank. Donkere kringen onder haar ogen steken sterk af tegen het zwakke groen van haar irissen. Het moment dat je haar ziet, weet je dat er iets mis is, iets vervelends op de loer ligt.

Een hardnekkige brok vormt in je keel, drukt je luchtpijp bijna dicht. Je focust je op iets stabiels: de zitting onder je. De gebloemde bekleding is gescheurd en vanaf het eerste moment dat je het ziet, haat je het. Je moeder legt haar hand troostrijk op je nog smalle schouder en begint met een lange intro over dat er niets mis met jou is, dat het niet jouw schuld is. Maar wat is niet jouw schuld? Vraag je jezelf stilletjes af, ook al weet je ergens diep vanbinnen waarom je je in die krappe ruimte bevindt en op die stomme gammele bank zit.

Buiten klinkt een harde donder, gevold door een felle lichtflits die de donkere nachthemel voor een paar seconden verlicht. Regendruppels knallen tegen het raam aan, klinken als kogels. Bam, bam, bam.

‘Ik heb besloten dat het beter is als je vader en ik tijdelijk wat afstand nemen,’ besluit je moeder haar lange monoloog. Je lichaam wordt gevoelloos; eerst je armen en benen, dan trekt het verder tot je romp. Kou verspreid zich als volgende, van je buik naar je benen en armen. Je bent niet verbaasd, ergens wist je het wel dat het eraan zat te komen. Je wist dat je ouders tijdelijk afstand zouden nemen, wat eigenlijk een verbloemde benaming is voor een scheiding.

Je had verwacht te huilen, grote tranen, net zoals de regendruppels die steeds harder tegen de ruit aan kletteren. Maar in plaats daarvan voel je je leeglopen, al je kracht vloeit uit je en het liefste wil je slapen. Slapen, slapen, slapen. Tot het over is. Tot dit alles maar een akelige droom blijkt te zijn waaruit je ontwaakt.

Je ouders gaan scheiden

Het nieuws dat je ouders gaan scheiden kan heel abrupt zijn, of misschien had je zo je vermoedens. Hoe het ook zij, het is nooit leuk wanneer je ouders gaan scheiden. Wanneer je over de eerste shock heen bent van het verschrikkelijke nieuws, kun je ineens bang worden. Want, hoe gaat het nu worden? Leven in twee huizen? En bij wie ga ik wonen? Alles zoals je het kende, zal anders worden. Misschien vraag je jezelf af hoe je je ouders weer bij elkaar kan krijgen, hoe je dit alles kan oplossen. Maar soms is het niet meer mogelijk voor je ouders om bij elkaar te blijven. Het kan zo zijn dat je het gevoel krijgt dat de scheiding van je ouders jouw schuld is. Weet dat het nooit jouw schuld is, echt nooit.

Wisselende emoties

Het kan zijn dat je je heel down voelt en nergens meer zin in hebt. Sporten? Waarom deed je het in de eerste plaats? Afspreken met vrienden? Die begrijpen je toch niet. Het is heel normaal dat je dit voelt. Toch is het belangrijk dat je niet je vrienden afstoot, want misschien begrijpen ze je juist wel, misschien kunnen ze je opvrolijken. In lastige tijden zijn goede vrienden heel belangrijk. Probeer om vooral ook leuke dingen te blijven plannen en te doen. Dus bijvoorbeeld ook te blijven sporten, toch die leuke vakantie met vrienden te plannen van de zomer. Dat geeft je een houvast, iets om naar uit te kijken.

Je kan woedend worden, driftbuien krijgen. Misschien ben je wel boos op je ouders, want zij hebben een potje van gemaakt. De nijging om alles aan gort te slaan kan zomaar de kop op steken. Dat is heel normaal. Je kan ook om de seconde de nijging te hebben om in tranen uit te barsten. Je oude leven zoals het was, een leven dat je misschien heel fijn vond, is weg. En misschien zie je dat je ouders verdriet hebben. Misschien voel je je wel verantwoordelijk om hen te troosten, dat is niet nodig.

Jij kunt het niet voor hen oplossen en dat moeten ze ook niet van jou verwachten.
Soms kan het voelen alsof je jezelf niet meer herkent; vroeger was jij helemaal niet die driftkikker, of degene die constant in tranen uitbarst om de kleinste dingetjes. Ook dat is heel normaal. Je bevindt je in een nieuwe en lastige situatie waar je aan moet wennen. Misschien voelt het wel dat het nooit meer overgaat. Maar ik heb één troost voor je: met de tijd wordt het beter, geloof me. Alles went, ook al wil je dat soms niet.

Keuze maken tussen ouders

Soms kan het voorkomen dat één of beide ouders nare dingen over de ander zegt. Het kan je het gevoel geven dat je tussen je ouders moet kiezen. Je kan jezelf afvragen: van wie hou ik meer? Weet één ding: je hoeft nooit, echt nooit te kiezen tussen één van je ouders. Ze houden allebei evenveel van je. En als ze vervelende dingen over de ander te zeggen hebben, moeten ze dat niet tegen jou doen, dat mag je ze ook aangeven. Hoe ouder je wordt, hoe meer je ontdekt dat je misschien van je ouders op wel heel andere manieren houdt. Misschien vind je het fijn om hard uit te huilen bij je moeder en daaraan te kloppen voor wat wijs advies, en misschien merk je dat je van je vader houdt op een manier dat maakt dat je heel graag bij hem wil zijn. Hoe het ook uitpakt, je zal merken dat ‘houden van’ op heel veel verschillende manieren kan.

Op de website van het Nederlands Jeugdinstituut staat ook informatie over scheiding van je ouders in coronatijden.

De scheiding van je ouders en je eigen liefde

Wanneer je ouders gaan scheiden en je zelf net een relatie hebt, kunnen er twijfels bij jezelf boven komen: je ouders dachten waarschijnlijk ook aan het begin dat ze perfect voor elkaar waren. En toch hebben ze zich vergist en zit je nu in deze vervelende situatie. Hoe zit dat dan met jouw verkering? Misschien helpt dit: de tijd dat je ouders samen waren hebben ze vast en zeker heel veel van elkaar genoten. En ze hebben jou op de wereld gezet, is dat niet iets heel moois? Ook al is niets voor eeuwig, dat betekent niet dat je er niet alles uit kunt halen en kunt genieten zolang het duurt. Zonder de mindere kanten, weet je de mooie tijden ook nooit zo te waarderen dat ze je dusdanig doen verwonderen dat je weet dat je leeft.

Tips:

• Het zal een tijdje duren voordat alles weer gewoon en vertrouwd voelt, dat is heel normaal. Voor iedereen zal het anders zijn hoelang het duurt, dat is prima. Neem je tijd. Vertrouw erop dat je je weg wel weer vindt, want dat doe je;
• Wees niet te hard voor jezelf, het is een lastige tijd. Als je een keer boos bent, sla dan eens hard in je kussen. Belangrijk is wel dat je niemand daarbij pijn doet (fysiek maar ook mentaal), dat geld ook voor jezelf, en dat je niets kapot maakt;
• Praat met vrienden of vriendinnen die je goed begrijpen, dit kan opluchten;
• Blijf dingen doen die je plezier geven, dat helpt je om je beter te voelen;
• Blijf toekomstplannen maken: dat festival waar je graag met je vrienden of vriendinnen heen wilde, die mooie reis met je vrienden waar je het een paar jaar geleden al met ze over had, de studie die je al sinds kleins af aan wilde doen… het helpt als je iets hebt om naar uit te kijken;
• Probeer om eerlijk te zijn tegen je ouders over dingen waar jij last van hebt. Moet jij steeds als postduif spelen, omdat je ouders niet normaal met elkaar kunnen communiceren? Dat mogen ze lekker onderling uitvogelen!

Veel liefs,

Lilianne

Heb je zelf een scheiding van je ouders meegemaakt? Hoe was dit voor jou? Hoe ging jij ermee om? Laat het weten op het forum en misschien ontmoet je anderen die hetzelfde hebben meegemaakt als jij.