Verwikkeld in een ruzie om wie wat heeft gezegd, zitten de twee zussen. Geen van beiden van plan om de ander te laten winnen. Want zij hebben gelijk, hun waarheid is dé waarheid. Maar, als zij nou zouden stoppen met wijzen naar de ander en zouden luisteren naar wat de ander zegt, wat zou er dan gebeuren?
Ruzies
Als ik het voorbeeld neem van hierboven – de ruzie tussen de twee zussen – dan zijn ze beiden te standvastig, te trots, om toe te geven dat de ander misschien gelijk heeft. Terwijl ze misschien dondersgoed weten dat de ander een punt heeft. Daarmee maken ze het alleen maar erger terwijl ze vergeten dat het een kwestie van perspectief is. Voor de een heeft de ander dat ene woord wel gezegd, terwijl de ander beweert van niet. Wie heeft er dan gelijk? Dan zou je een onpartijdige partij moeten hebben om dat te controleren, maar die is er niet altijd, en als die er wel eens is – zoals een ouder – dan beweert de ander nog steeds dat het niet zo is. En het kost veel extra energie die je ook voor iets anders kunt gebruiken.
Maar wat zou er gebeuren als we de ander eens een keer gelijk geven? Wat als we toegeven dat wij zelf fout zaten? Maar dat is lastig vind je niet? Dat is heel begrijpelijk; je wilt je ego niet krenken. Maar geloof mij: door een keer een fout toe te geven gaat de wereld niet ten onder. Als we dat beseffen kunnen we een situatie die van kwaad naar erger gaat, voorkomen. Dus wanneer je zelf in een ruzie verwikkeld raakt, kun je bij jezelf nagaan of het werkelijk noodzakelijk is om die ruzie te winnen, of dat je ervoor kiest om er niet in mee te gaan en kunt toegeven dat de ander (ook) gelijk heeft.
Iedereen bekijkt de wereld door een andere “bril”
Zoals ik al noemde bekijkt iedereen iets vanuit een ander perspectief. Je kan ook wel zeggen dat iedereen door een andere bril naar de wereld kijkt. Kijk maar naar kunst: De een vindt de Mona Lisa een meesterwerk, de ander veracht het. Zo kun je ook met een andere “bril” naar een situatie kijken. Bijvoorbeeld: Jij denkt dat de ander een kleine bijdrage heeft geleverd aan een schoolproject. Echter, de ander is sterk overtuigd dat hij of zij juist een hele grote bijdrage heeft geleverd. Wie heeft er dan gelijk? Waarschijnlijk ligt de waarheid ergens in het midden.
Eigen ervaring
Niet alleen kun je een ruzie op een andere manier bekijken, maar ook situaties. Zo heb ik meegemaakt op het vmbo dat een meisje – ik noem haar even Lydia – waarvan ik dacht dat we vrienden waren, me van de een op de andere dag inruilde voor een ander meisje, omdat zij de ex was van een jongen die Lydia wel leuk vond. Dat deed wel even zeer moet ik bekennen. Ik ging zelfs geloven dat ik niet leuk genoeg ben. Dat gevoel speelde jarenlang door, zelfs nu nog, al ben ik me er nu van bewust en ben ik bezig om hier iets aan te doen. Toch steekt het gevoel steeds de kop op.
In mijn klas ga ik om met twee meiden en ook daar steekt continue het gevoel op. Als de twee meiden bijvoorbeeld met elkaar lachen en even niet naar me om kijken, dan voel ik een steek, ook al hoeft het helemaal niet te betekenen dat ze mij niet mogen. Toch heb ik het gevoel van uitsluiting. Echter, ik geloof dat zij er ook last van hebben.
Ik weet hoe het voelt om buitengesloten te worden en dat is geen pretje. Daarom probeer ik ze allebei bij een gesprek te betrekken, maar soms gaat dat niet. Zo zit bijvoorbeeld een van de twee – ik noem haar even Dominique – vaak in het midden in de les en ik weet niet waarom, maar vaak laat ze alleen aan mij een nieuwe TikTok video zien die ze thuis heeft gemaakt, of laat ze een foto van een jongen zien die ze leuk vindt. Negen van de tien keer weet ik niet goed hoe ik moet reageren, omdat ik het andere meisje met een gemixte blik van pijn en iets dat weg heeft van haat, zie kijken. Dat maakt me onzeker en laat me slingeren tussen het dilemma: ik wil Dominique niet kwetsen, maar het andere meisje ook niet. Maar daarnaast: praten over jongens, of over nieuwe TikTok video’s waarin je iemand “exposed”, is not my biscuit. Maar vaak doe ik maar leuk, om leuk gevonden te worden, om niet weer een keer uitgesloten te worden. Herken je dit? Doe jij je ook wel eens anders voor dan je eigenlijk wilt/ bent? Misschien heb je dan wat aan mijn blog: Stay true to who you are.
Echter, niemand weet hoe ik me vanbinnen voel in die situatie: verscheurd, radeloos en gefrustreerd dat het me maar niet lijkt te lukken om iedereen het gevoel te geven dat ze erbij horen. Want er raakt altijd iemand gekwetst. Meestal ben ik daar in ieder geval één van.
Zo zie je maar: iedereen heeft een ander soort perspectief op een situatie. Iedereen reageert vanuit zijn eigen pijn die is ontstaan door vorige ervaringen. Voor jezelf is het fijn als je beseft dat je vanuit een pijn reageert, want dan kan je daaraan werken. Wat ook heel goed helpt is om open te praten met je vrienden of de person(en) waarmee je in een “conflict” situatie bent beland. Doe dit op een manier waar je vanuit je eigen gevoel praat, zonder oordeel en verwijt. Dus bijvoorbeeld: “Ik voel me gekwetst, omdat…” Of: “Het voelt voor mij alsof ik buitengesloten word.” (Of wat je dan ook voelt) Begrijp je wat ik bedoel? Wil je hier meer over lezen? Lees dan eens mijn blog: Respect.
Open en eerlijk praten over wat we voelen – zonder oordeel en verwijten – kan heel eng voelen. Maar wanneer je dit doet, kan het een situatie of relatie vele malen beter en hechter maken. Je weet hoe de ander een situatie ziet, hoe een ander zich voelt en daarnaast leer je elkaar veel beter kennen. Ik zou zeggen: probeer het eens. Het heeft wat oefening nodig om dit goed onder de knie te krijgen, dat geeft helemaal niet, maar wanneer het je lukt kan het je zoveel brengen. En soms blijkt dat er eigenlijk helemaal niets aan de hand is voor de ander, maar dat het alleen zo lijkt door je eigen kijk op een situatie.
Zo vroeg ik bijvoorbeeld laatst het meisje waarvan ik dacht dat ze zich buitengesloten voelde, of er iets aan de hand was. Ik had namelijk het idee dat ze zich wat afstandelijk gedroeg. Wat bleek: er was niets aan de hand, maar ze vond het lief dat ik het vroeg en klaarde helemaal op. Soms kunnen we voor onszelf iets veel groter maken dan dat het soms in werkelijkheid is. Het spreekwoord: Van een mug een olifant maken, zegt het al. Maar in jouw oogpunt, jouw perspectief, is dat probleem, die situatie, een heus obstakel dat je moet overwinnen.
Veel liefs,
Lilianne
Heb je ook wel eens een situatie meegemaakt waarin je een totaal ander perspectief had dan iemand anders? Hoe ging jij hiermee om? Laat je reactie anoniem achter op het Forum.
JonginAlmere